Kończy się Bookathon, czyli wakacyjne wyzwanie czytelnicze, które polega na przeczytaniu konkretnych książek z konkretnej listy w ciągu tygodnia.

Wszystkie książki, które planowałam przeczytać podczas Bookathonu możecie znaleźć w tym poście: (o tu). I muszę przyznać, że porywanie się z motyką na słońce było głupim pomysłem. Wyzwania czytelnicze, pisarskie czy jakiekolwiek inne, które wymagają zakrzywiania czasoprzestrzeni powinno się zostawiać na czas niezakłóconego urlopu – który tym różni się od „urlopu polskiego”, że mamy czas tylko dla siebie, a nie na remont mieszkania.

Jak mi poszło z czytaniem?

Słabo. Nędznie nawet.
Pierwszy dzień, jak to z reguły z zapałem bywa, był prosty. Bo i książka (dla przypomnienia chodzi o “Biuro kotów znalezionych”) lekko napisana, króciutka i przyjemna. A i tematyka mi znana, więc mogłam trochę oszukiwać i przy szczegółowych opisach przeskakiwałam po kilka zdań. Na pewno każdemu kociarzowi szczerze polecam pozycję Kingi Izdebskiej.

A potem zaczęły się schody.

Drugi dzień, pełna zapału rzucam się na science-fiction Roberta Szmidta „Łatwo być Bogiem”. I wysiadam w 1/4, no przy 26%, bo okazuje się, że to nie science-fiction, a space opera, do których szczególną miłością nie pałam. Że poza względnymi opisami technikaliów na statku, bohaterowie są czerstwi jak bułka, o której zapomniałam i która przeleżała w chlebaku od jednych świąt do drugich. Że początek zaczyna się kompletnie jak „Male writers writing female characters”, czyli o w ten sposób:

A idea taka ściśle science-fiction dotycząca pierwszego kontaktu z obcymi (nie spojleruję, bo blurp też o tym pieje) jest co najmniej oklepana. Jego lepsze wykonanie? Proszę bardzo: anime Neon Genesis Evangelion (i tak, wiem, tam w sumie nie o to chodzi i sami twórcy potwierdzili o czym naprawdę jest Eva, ale zwykłe pierwsze obejrzenie daje takie wnioski). Albo jeszcze lepiej, mój kochany klasyk: Stargate.
Panu Szmidtowi już podziękuję (a miałam kupić całą serię, dobrze, że się powstrzymałam). Pewnie domęczę jakoś w wakacje książkę do końca, ale stan pod koniec wyzwania się nie zmienił.

Dzień sądu… Tj. Trzeci.

Autor Kasia i jej debiut fantasy – „Gra o Ferrin” Katarzyna Michalak.
Czemu ja to sobie zrobiłam? Trzeba było zrobić tak, jak polecali ludzie na grupie Bookathonu i przeczytać książkę dotykającą temat Zła w bardziej dosłowny sposób. Albo po prostu skończyć „Złego” Tyrmanda, którego i tak czytam od jakiegoś czasu. Ale nie, postanowiłam ambitnie wyciągnąć wnioski z gniota. Domęczyłam 27%. Mam dość życia, książek. Niech mi ktoś wydłubie oczy.
Ale jest z tego jeden plus: w 30 sekund wymyśliłam jak można było Ferrin naprawić i zrobić z niego bardzo fajne i kontrowersyjne opowiadanie. Ale dalej autorowi Kasi już podziękuję, na pewno będę omijać szerokim łukiem wszelkie Poziomki, Jagódki i inne Wygódki.

Kolejną pozycję – Autobiografię Kinga – dalej studiuję, bo tu nie można mówić o czytaniu. Moja książka jest kolorowa jak choinka, ma mnóstwo karteczek, podkreśleń i notatek na marginesach. Przeczytane 2/3.

Dzień piąty – Olga Tokarczuk i jej „Prowadź swój pług przez kości umarłych”.

Jakie to jest dobre! Jak to jest cudnie napisane! Zwłaszcza, gdy sięgnęłam po nią rzucając Ferrin w cholerę. Wprawdzie zdążyłam dopiero przeczytać 30%, ale czuję, że moja czytelnicza dusza została uleczona po traumie jaką sobie zafundowałam.

Dzień szósty – Piąta fala musi poczekać. Dopóki nie skończę Tokarczuk, która mnie zachwyca, nie sięgam po kolejną pozycję.

Nawet nie wiem, ile stron przeczytałam, żeby w pełni podsumować wyzwanie Bookathonu.

Nie dałam rady, to fakt. Ale nie czuję się jakoś źle i przegrana. To inna presja niż listopadowe NaNoWriMo. No i to nie moje dzieci. Ja się tylko z nimi bawię, więc gdy mówię im, że „Sorry, dzieciarnia, ciotka musi zająć się pracą, ale do was wróci.” to nie mam wyrzutów sumienia. Na pewno w przyszłym roku wezmę udział w kolejnym Bookathonie, ale najpierw wezmę dłuższy urlop i dokładnie posprawdzam recenzje wybieranych pozycji.